Zoals ik al zei…kreeg de kankerkaart bovenop een burn-out, maar sta me toe om jullie een beetje achtergrond informatie te geven:
In Juni 2016 was alles aardig in duigen aan het vallen voor me en moest ik wel toe geven, dat zelfs ik niet sterk genoeg was om zo door te gaan. Het zat er al wel heel lang aan te komen hoor. Aangezien mijn familie in beide bloedlijnen vergeven was van allerlei trauma, had het een wonder geweest als mijn jeugd er niet van doorspekt was geweest.
Het opgroeien van mijn beide ouders ging absoluut niet van een leien dakje, alle twee hadden ze o.a. te lijden onder ouder(s) met persoonlijkheidsstoornissen, om maar eens iets te noemen. Helaas voor mijn moeder, zus, broer & ik kunnen deze stoornissen erfelijk zijn en daar begon de lol voor mij…
Blijkbaar was mijn vader vervloekt met Borderline & Narcistische persoonlijkheidsstoornis en dat resulteerde in dit geval in seksuele & psychologische mishandeling. Deze combinatie van stoornissen is rampzalig voor de naasten & maakte mijn moeder’s leven dan ook tot een hel. Ze begon pas voor het eerst te merken dat er dingen niet helemaal zuiver waren terwijl ze zwanger was van mijn broer. Toen ze aan het daten waren, trouwden & mijn zus kregen was hij de Meester Charmeur geweest, maar nu veranderde hij in de Meester Manipulator. Om vervolgens de Meester Gaslighter te worden rond de tijd dat mijn moeder van mij zwanger was. Ik bewaar de details verder voor mijn boek of voor wanneer ik zin heb om iets te delen. Dus voor nu moet dit volstaan. Ze scheidden uiteindelijk toen ik 8 was, maar dat betekende voor mij zeker niet dat ik een zucht van verlichting kon slaken. Maar ja, het is altijd het donkerst voor zonsopkomst,toch?!
Ik heb eigenlijk altijd wel in de gaten gehad dat er dingen niet helemaal klopten in mijn familie, maar dat betekent niet dat ik in staat was om er op een gezonde manier mee om te gaan. Er was dan ook niet echt iemand in mijn omgeving om daarin als voorbeeld te dienen. Mijn moeder deed alles wat ze kon (en slaagde daar ook in) om het in ieder geval beter te doen dan haar ouders. Maar zijzelf had nooit onvoorwaardelijke liefde gekend, nooit van zichzelf leren houden. Dus al wat ze deed was waar ze toe in staat was & dus was de uitkomst zo ongeveer onvermijdelijk. Dat ‘bewustzijn’ van mij betekende trouwens ook niet dat ik in de gaten had hoe erg het daadwerkelijk was…
Kort gezegd: het werd lelijk. Maatschappelijk werkers, psychologen & haptotherapeuten waren frequente metgezellen in mijn leven, maar ik bleef maar het gevoel houden dat ik niet ik, mezelf, Renate was… Alhoewel ik een paar keer een moedige poging deed mezelf te zijn, mijn eigen leven te leiden ( bijv. toen mijn stiefvader was overleden aan de gevolgen van Alzheimer), ik slaagde er niet in. Blijkbaar waren er nog wat lessen die geleerd moesten worden. En achteraf gezien waren die er zeker. Je krijgt wat je kunt dragen, toch?! Waarom heb ik verdomme toch van die brede schouders?!?! Hahaha!!!
Ergens heb ik altijd geweten dat sommige dingen precies zo moesten lopen als ze deden, dat is waarschijnlijk ook de reden waarom het zolang duurde voordat ik instortte. Eind Juni 2016 was het zover en kwam ik thuis te zitten met een burn-out & had ik wekelijkse sessies met mijn nieuwe haptotherapeut om te proberen de stukjes weer zo in elkaar te zetten als toen vóór de wereld (maatschappij) mij in z’n klauwen kreeg. Ik beschouwde dit als de ultieme gelegenheid om het nu eens grondig aan te pakken, ervoor te zorgen dat ik nu echt schoon schip maakte. Ik was vastbesloten om elk laatste beetje trauma op te sporen & te verwerken, zodat ik eindelijk de persoon zou vinden die onder die shit verborgen zit.
Het was behoorlijk intens en het werd nog moeilijker, doordat mijn werkgever & mijn directe leidinggevende klaarblijklijk geen idee hadden hoe ze met de situatie om moesten gaan. En dus maakte het reïntegratieproces alles alleen maar erger dan het al was & moest ik er echt even tussenuit. Ik moest weg van alle ruis, de meningen, verwachtingen, misplaatste adviezen…, zodat ik kon ontdekken wie ik was zonder die invloeden. Hoe leer je jezelf beter kennen dan wanneer je je omringt met mensen die je niet kennen?! En zo kwam ik Mei 2017 weer in Hoi An (ik was hier in 2009 al eens een paar dagen geweest tijdens een rondreis Laos-Vietnam-Cambodja) terecht voor 3 weken van…waar ik maar zin in had.
Ik heb zo’n geweldige tijd gehad, heb zoveel mooie mensen ontmoet, ik was verliefd. Op Hoi An wel te verstaan. Weer thuis begon ik plannen te maken om te sparen & te gaan doen wat ik op 10-jarige leeftijd (een vriendin van me herinnerde mij hieraan) al had voorzien, in een ander land gaan wonen. Maar allereerst zou ik toch in staat moeten zijn om fulltime te werken, zodat ik een andere baan kon gaan zoeken & ontslag nemen. Ik dacht echt dat dat me wel ging lukken. Zeker met al die positieve energie die ik had opgedaan & het doel dat ik voor ogen had. Maar het universum had andere plannen voor mij. Ik kreeg een coach toegewezen die me zou bijstaan in het reïntegratieproces en dat was een fijne vent, maar bepaalde ontwikkelingen in het filiaal (ik was filiaalmanager bij een dameskleding & schoenenwinkel) maakten het voor mij bijna onmogelijk om vooruitgang te boeken in mijn herstel.
Ik begon inmiddels aardig wanhopig te worden, toen het na een jaar tijd was voor het arbeidsdeskundig onderzoek en er voor mij wat licht aan het eind van de tunnel kwam. De arbeidsdeskundige was van mening dat ik veel sneller zou herstellen als mijn werkgever & ik afscheid van elkaar zouden nemen en daar was ik het roerend mee eens. Er zou een beëindigingsovereenkomst opgesteld worden & er viel een last van mijn schouders… Weet je nog? Die brede schouders van mij, die gemaakt waren om zware lasten te dragen?
Nou had ik al een aantal maanden van die witte plekjes op mijn tong, maar die waren voor mij niet direct reden tot zorg aangezien ik dacht dat het een soort aften waren. Enige tijd later ontdekte ik ook een soort groef in de linker zijkant van mijn tong. Ook daar was ik niet direct bezorgd om, ik dacht dat het werd veroorzaakt door de belabberde staat van mijn immuunsysteem, zoals de witte aft-achtige plekjes. Ik had natuurlijk toch een burn-out, was aan het emmeren met HPV & heb een flinke graspollenallergie… Maar in de nachten van 23 & 24 Augustus werd de pijn, die ik lokaal wel wat gevoeld had met eten, exponentieel erger & verspreidde zich naar mijn kaak, hals & oor.
De ochtend van vrijdag 25 Augustus 2017 wist ik het. Ik had tongkanker. Ik zal de dokter maar bellen… “Maandag? Is goed . Mag ik vragen waar het om gaat? Ja natuurlijk, ik denk dat ik tongkanker heb . Maar zo laat ik jou het weekend niet ingaan! Ok.” In eerste instantie dacht de huisarts ongeveer hetzelfde als ik. Zijn eerste ingeving was dat een schimmel de boel aantastte, totdat hij het zag. Niet dat hij zei dat het kanker was, hij had alleen nog nooit zoiets gezien en zorgde ervoor dat ik maandagochtend nog terecht kon bij de KNO-arts in het CWZ. Wederom kreeg ik geen duidelijke diagnose, maar de arts zei wel dat ik er rekening mee moest houden dat het kwaadaardig zou kunnen zijn & zorgde ervoor dat ik de volgende dag nog in het Radboud terecht kon voor een dag vol met een biopsie, onderzoeken, scans, foto’s, etc…
Ik weet dat dit allemaal nogal afstandelijk klinkt, maar dat was niet helemaal het geval. Het was meer berusting wat ik voelde, denk ik. En ik zat vermoedelijk ook al wel vol in de overlevingsstand. Ik huilde, ik huilde veel, maar tegelijkertijd was ik behoorlijk pragmatisch & zen m.b.t. de hele situatie. Ik heb op geen enkel moment de vraag gesteld ‘waarom ik’ & het duurde niet lang of ik zei dat ik dit waarschijnlijk nodig had om ertoe in staat te zijn echt iedere laag valse programmering & ongezonde overlevingsmechanisme af te pellen om zo mijn ware essentie te ontdekken.
Nou was het idee eigenlijk om deze pagina te gebruiken voor een samenvatting van wat ik op mijn vorige site heb geschreven, maar zoals jullie misschien al vermoedden gaat dat ‘m niet worden. Ik ben gewoonweg te uitbundig geweest in het verstrekken van wat achtergrondinformatie . Ach ja, het is wat het is. Ik zal voor de mensen die mij al langer volgen er in ieder geval voor zorgen dat ik mijn ‘oude’ artikelen handmatig dateer, zodat jullie gewoon kunnen instromen waar jullie gebleven zijn.
Ik geloof dat dit het wel was. Ik hoop dat mijn inspanningen jullie iets brengen, of het nu slechts een interessant tijdverdrijf is of dat het iets meer diepgaand brengt zoals inspiratie, troost of een nieuw perspectief. En mocht dit het geval zijn, hou die ervaring dan niet voor jezelf & deel mijn blog met je omgeving. Ik wil jullie bedanken voor jullie aanwezigheid in mijn leven, ik voel me zeer dankbaar & gezegend en ik waardeer ieder van jullie! We zijn allen één. Dus wees geen vreemde & maak actief verbinding met me, hier of via Instagram; stel je vraag, deel je opmerking & laat het me weten als er iets waarover je wilt dat ik praat.
Liefde & licht, Renate.
