Mogguh Vietnam! 27-1-’20

Ik weet dat ik in herhaling val, maar het spijt me dat ik zo lang niks van me heb laten horen. De laatste maanden waren nogal intens, vandaar. Er moest zoveel gebeuren ter voorbereiding van mijn verhuizing, het begin van mijn nieuwe leven. Maar hier ben ik dan en nu is tijd om jullie te vertellen wat me hier heeft gebracht. Het kan zijn dat ik af & toe dingen herhaal uit eerdere posts of Het verhaal tot nu toe, maar dat vinden jullie vast geen probleem, toch?!

Waar zal ik beginnen? Ik denk dat we het beste terug kunnen gaan naar juli 2016 toen ik in mijn burn-out zat. Het ging slecht met me, kon niet meer werken & had ontzettend veel moeite met het accepteren van de situatie. Ik voelde me stuurloos, kon met geen mogelijkheid grip krijgen op mezelf. Had wel direct hulp ingeschakeld; ik was zo klaar met de halfslachtige manier waarop ik tot dan toe mijn shit had aangepakt, dus besloot ik dat ik het dit keer goed aan zou pakken. Niet dat ik de voorheen geen traumas had verwerkt, maar er waren nog een aantal dingen die ik onder handen moest nemen, vooral het effect dat het op mijn persoonlijkheid heeft gehad. Ik had geen idee wie ik was/ben, wat mij vervulling zou geven in het leven… Uiteindelijk probeerde ik weer te re-integreren, eerst maar een paar uur per dag, een paar dagen per week en dat langzaamaan opbouwen. Maar tegen die tijd was het voor mij al kristalhelder dat die omgeving giftig was voor mij & dat dat met de dag erger werd. Het maakte niet uit hoe zeer ik probeerde te veranderen, iedereen verwachtte nog altijd hetzelfde gedrag van mij en dus was het een constant gevecht voor me. Ik wist simpelweg niet meer waar ik de kracht & energie vandaan moest halen om door te blijven gaan.

In de tussentijd verslechterde tevens de relatie met mijn moeder. Op 4 januari 2017 hadden we voor de zoveelste keer ruzie en ik kon het niet meer aan, ik wist dat er iets moest veranderen. Het was zo intens, het voelde bijna als een buiten-lichamelijk ervaring, alsof mijn ‘hogere ik’ (wie weet?!) tegen mij sprak, mij een andere richting in leidde om de verandering die wij beiden zo hard nodig hadden te forceren. Helaas betekende dat dat het er naar aan toe zou gaan. Ik zou dingen moeten zeggen waarvan ik wist dat ze haar pijn zouden doen, niet dat er één woord van gelogen was, maar haar op die manier pijn doen brak mijn hart in duizend stukken. Weet je wat het is, ik weet precies waar ze vandaan komt. Ze heeft zo een zwaar leven gehad en lijkt niet helemaal in staat om het allemaal te verwerken. Ik heb jarenlang geprobeerd haar zover te krijgen hulp te zoeken, een aantal keer met succes, maar helaas waren haar ervaringen met de desbetreffende hulpverleners dat niet. En dan druk ik me nog zacht uit. Hoe dan ook, ik besloot om te gaan voor het echt uit de hand zou lopen, maar het was te laat. Ik had mijn hand al op de deurknop, maar mijn moeder kon het blijkbaar niet laten om nog een nare opmerking te maken…

Maar deze keer, toen ze (voor de zoveelste keer) zei: “Ik kan maar beter dood zijn, dan ben ik jou niet meer tot last.”, antwoordde ik:” Hou daar toch eens mee op! Ik zeg toch ook niet dat ik beter niet geboren had kunnen worden?!”. Zoals je ziet, zei ik niet dat ik beter niet geboren had kunnen worden, maar dat is wel wat zij hoorde… Zij:”Dat is niet eerlijk!! we hebben je graag gewild!! Dat is zo koud!!”. Ik:”En wat jij zei is wel eerlijk en niet koud?!?!”. Huilend liep ze naar het raam en hield haar rug naar mij toegekeerd. Ik kan me niet alles meer herinneren van wat er werd gezegd, maar ze speelde in op mijn schuldgevoel en aangezien dat iets is wat haar moeder altijd bij haar deed, zei ik ( nog steeds buiten-lichamelijke ervaring, alsof ik het niet zelf was die het zei):”Als je eens wist hoeveel je nu op je moeder lijkt.:. En dat was de druppel. :” D’r uit, ga weg! Wat ben jij een bitch!! Hoe kun je dat zeggen?!?! Dat is niet waar!! D’r uit!!” En dus ging ik; ik was nog geen twee stappen uit de deur toen ik oncontroleerbaar begon te janken. Dit was het, ik wist dat ik afstand moest houden, bij mijn voetstuk moest blijven, maar tegelijkertijd hou ik zo ongelooflijk veel van die vrouw & was ik bezorgd. Dus ging ik naar de overbuurvrouw, vertelde wat er gebeurd was en vroeg haar een oogje in het zeil te houden voor me.

De volgende dag schreef ik een brief van zes kantjes. Mijn poging om tot mijn moeder door te dringen, om de boodschap over te brengen dat ik helemaal begrijp waar zij vandaan komt, maar ook om er proberen voor te zorgen dat ze mij zou zien & dat ze zou begrijpen dat we zo niet verder konden gaan. Ik wilde haar laten weten dat het niet gaat om schuld, dat maakt namelijk geen moer uit, uiteindelijk is het je eigen verantwoordelijkheid om je shit aan te pakken. Begrijp me niet verkeerd, ik voelde me wel degelijk afgewezen door enkele acties van haar in het verleden, maar ik weet dat ze op dat moment in haar leven niet anders wist, niet beter kon vanwege haar traumas & programmering. Maar net zo goed als dat ze niet kon horen wat ik zei, was ze ook niet in staat om te lezen, te begrijpen wat ik schreef. Ik denk dat je wel snapt dat ik tegen die tijd hard toe was aan een break, wat tijd & ruimte voor mezelf om alles uit te vogelen. En is er een betere manier om jezelf te leren kennen dan ergens heengaan waar niemand je kent? Maar toen rees de vraag: waar? Ik was er vrij snel uit dat het Azië moest worden, maar waar in Azië? Bali was geweldig, maar toch was ik niet overtuigd. Sri Lanka was prachtig, maar het was alweer 18 jaar geleden dat ik daar was & had geen idee welke plaats dan het meest geschikt zij zijn voor wat ik nodig had. En toen dacht ik aan Vietnam, Hoi An om precies te zijn. Het had zo’n serene sfeer toen ik daar in 2009 was. Dat werd ‘m! Ik boekte een Premium Economy vlucht, want zo’n lange reis in de Economy klasse is onder normale omstandigheden al een marteling, laat staan wanneer je burned out bent, dan is het gewoonweg hel… Ik had een leuk hostel gevonden vlakbij het oude centrum (Unesco werelderfgoed) met die typische gele muren, donker houten luiken & deuren, een zwembad, kamer met balkon, het was geweldig!! Precies wat ik nodig had! Ik ontmoette daar zoveel lieve mensen & ik voelde me gewoonweg thuis in Hoi An. Ik weet dat ik ‘op vakantie’ was, maar het was zoveel meer dan gewoon dat vakantie gevoel, ik hoorde daar, ik was thuis. En zo ontstond het plan om hier te komen wonen.

Toen ik terugkwam voelde ik me ontzettend goed, alsof ik de hele wereld aankon! Vervolgens vertelde een vriendin mij dat ik toen ik 10 was al zei dat ik niet mijn hele leven in Nederland zou blijven wonen,; iets wat ik me niet meer kon herinneren. Wat ik wel wist is dat ik de laatste 10 jaar ofzo bleef zeggen dat als ik mijn moeder niet had ik naar het buitenland zou vertrekken. Maar zoals jullie inmiddels weten was er tegen die tijd niemand meer in de positie om mij tegen te houden, ook mijn moeder niet. Ik had gezworen dat het nu tijd was voor mij om mijn eigen leven te leiden voor mijzelf. Ik zou niet langer mijn licht dimmen voor anderen of beslissingen nemen gebaseerd op wat het voor anderen betekende, ongeacht wat het met mij zou doen. In eerste instantie was het een meerjaren-plan. Ik was al van plan om haptotherapie te gaan studeren. dus moest ik ervoor zorgen dat ik weer fulltime kon werken, dan een andere baan vinden en dat combineren met de opleiding. Vervolgens sparen en gaan. Maar het universum had andere plannen met mij… Eerst kwam de eerstejaars-evaluatie, omdat ik nog steeds in de ziektewet zat. Wat achteraf een zegen bleek te zijn, aangezien de situatie op het werk ondraaglijk geworden was en de arbeidsdeskundige maar 10 minuten nodig had om tot het volgende te komen… “Wat doe je daar nog? Je bent al je hele leven vechten, aan het worstelen. Het is tijd dat je daarmee ophoudt.” En dus vertelde ik hem over mijn plannen. Zei dat ik eerst fulltime moest kunnen werken om van baan te wisselen enzo, maar dat in de tussentijd de rekeningen ook gewoon betaald moesten worden en er niemand anders die dat kon doen, behalve ik. Zijn reactie:”Maar als ik het financiële plaatje voor je kan regelen, dan zou je wel stoppen toch?”. Ik:”Liever gisteren dan vandaag!”. En hij regelde het! Ik hoefde niet meer terug naar mijn werk en zou genoeg geld krijgen om te herstellen & een andere baan te vinden.

Maar, terwijl ik op de papieren zat te wachten om te ondertekenen, merkte ik dat de pijn aan de linkerkant van mijn tong begon toe te nemen. Daarvoor deed het alleen pijn bij het eten van bepaalde dingen, maar nu was het constant. En twee nachten voor ik de papieren ontving (de laatste donderdagnacht van augustus 2017) werd de pijn ondraaglijk & verspreidde zich naar mijn kaak, hals & oor. De volgende dag deed ik wat onderzoek en kwam tot de conclusie dat ik tongkanker had. De rest van dit deel van het verhaal heb je al kunnen lezen in eerdere posts, dus dat ga ik niet herhalen. Maar, hoewel de situatie ontzettend klote was, zei ik elke keer wanneer er weer iets naars bijkwam:”Plottwist!!” & bleef ik doorgaan. Natuurlijk was ik tegen die tijd al regelmatig aan het mediteren, deed wat yoga, schreef al sinds het begin in m’n dagboek, ging regelmatig naar mijn haptotherapeut…ik was serieus met mijn transformatie bezig. Ik denk dat je met een gerust hart kunt zeggen dat dat hele kanker gedoe mij uiteindelijk alleen maar zekerder van mijn zaak maakte. Wat er ook gebeurde, het was iets om van te leren & wat er ook gebeurde ik zou mijn hart volgen & naar Hoi An verhuizen! Zoals je weet was het niet niks wat er allemaal gebeurd is en het voorbereiden van mijn vertrek was nogal intens & vergde veel van me, maar ik ben zo blij dat ik hier ben! Het is nog steeds vreemd om me te realiseren dat dit nu mijn thuis is, maar ik ben hier dan ook pas 4 weken ( 2 toen ik dit in het Engels schreef), dus ik ben nog aan het settelen.

Oh, en gebeurde zo ontzettend veel vanaf het begin! Ik zou wat vrienden ontmoeten in een beachclub om daar Oud & Nieuw te vieren en terwijl ik aan ‘t wachten was (ongeveer een kwartier na aankomst daar), kwam er een meisje dat daar die avond werkte naar me toe en zei:” Als je van plan bent hier te blijven heb je vast ook een baan nodig. Wat dacht je ervan om hier te werken?”. Dus stelde ze mij voor aan de manager & had ik een paar dagen later een sollicitatiegesprek, terwijl ik nog amper hersteld was van het gebrek aan slaap van de 2 à 3 weken ervoor, laat staan de jetlag en de kater van Oud & Nieuw. Maar die maandag & dinsdag kon ik proefdraaien en het was leuk, maar niet helemaal de juiste match. Dat, gecombineerd met het feit dat zoveel mensen met mij af wilden spreken & mij dingen wilde laten zien zorgde ervoor dat ik het allemaal niet goed kon verwerken. Maar inmiddels lukt het aardig. Heb een geweldige massage gehad bij Citrus Spa http://www.citrusspahoian.com/, een solo stranddag & de Engelse versie heb ik bij Voi’s Kitchen & Restaurant https://www.facebook.com/VoisKitchenandBar/ (zit nu bij het zwembad van m’n homestay). Oh, ik heb ook een bericht geplaatst op de expat Facebook pagina met betrekking tot het zoeken naar werk en Emily, een vriendin die ik hier destijds heb ontmoet heeft bij een (wat luxere) beachclub gewerkt en heeft een berichtje naar haar oude baas gestuurd die mij met plezier wil ontmoeten. Zo’n beetje alle mensen die ik tot dusver heb ontmoet houden hun ogen open voor een baantje en/of appartement voor mij, ik weet zeker dat het helemaal goed gaat komen!

Wat ik nog vergeten te vertellen ben is dat mijn medium/healer, toen we het een keer over mijn vertrek naar Hoi An hadden, een boodschap doorkreeg van haar gidsen. Die bevestigden iets wat ik zelf ook al had gevoeld. Ze zeiden dat ik hier meerdere levens heb gehad, onder andere rond 1374, toen ik hier als zeer oud vrouwtje nog met een rechte rug rondliep, dus er is zeker sprake van een zielsconnectie. Trouwens, ik zei toch dat ik bij Voi”s (de Engelse versie) zat te schrijven? Ik vond het al een geweldige plek met heerlijk eten & drinken en super lief personeel & eigenaars, maar het blijkt de verjaardag van de ober te zijn. Die feliciteerde ik natuurlijk even en die kwam zojuist een stukje van zijn verjaardagstaart brengen. Dat is toch ontzettend lief?! Je kunt niet anders dan van deze plaats houden! De meeste mensen hier zijn zo ongelooflijk vriendelijk.Ik had het nog niet specifiek benoemd, maar zelfs de eigenaresse van Citrus Spa zei dat ze zou uitkijken naar een baantje en/of appartement voor me. Dat is toch geweldig, of niet?! De manier waarop ik verwelkomd ben door dit stadje is overweldigend mooi. Het laat me weten dat ik op de juiste plek ben, ik ben thuis…

Liefs

Waarom ik?! 2-8-’19

Nog niet zo lang geleden kwam ik een post tegen van een mede-kankerpatiënt & spreker over de ‘waarom ik’-reactie op een diagnose of wat voor tegenslag dan ook in het leven. Dit zette mij (wederom) aan het denken over dit onderwerp & over het bespreken ervan, wat al vaker in mij op was gekomen, dus hier gaan we dan…

Alhoewel ik zeker ook gebrekkig ben, net als de rest van de mensheid, heb ik mezelf nooit deze vraag gesteld. Wat er ook gebeurde, hoe slecht het ook met mij ging, ik heb ‘m nooit gesteld. Ik vroeg me alleen af waarom. Waarom doen mensen anderen slechte dingen aan? Waarom krijgen mensen burn-out of kanker? Ik beschouw mezelf gewoon niet als meer danwel minder waardig dan een ander. Nare dingen gebeuren nu eenmaal, accepteer ‘t & doe er wat mee.

Wereldwijd zullen 1 op 5 mannen & 1 op 6 vrouwen in hun leven lijden aan een vorm van kanker en respectievelijk 1 op 8 & 1 op 11 zullen aan de gevolgen ervan overlijden. Dat zijn de koude harde feiten. En hoe zit het met de toename van mensen die lijden aan burn-out of dementie? En hoe zit het met het feit dat in alle 3 bovengenoemde groepen de gemiddelde leeftijd met de jaren steeds verder blijft dalen? Het is een teken des tijds als je het mij vraagt. Meer & meer studies tonen aan dat een groot deel van de zogenaamde vooruitgang die we de laatste eeuwen hebben geboekt ons eigen doodsvonnis vormt. Elk voordeel heb z’n nadeel, om Cruyff er nog maar eens bij te halen… een heleboel dingen hadden helemaal niet moeten worden gemaakt of ‘verbeterd’. De maatschappij is ontzettend snel geëvolueerd, maar onze lichamen hebben die evolutie niet kunnen bijbenen & zijn nog altijd niet zover. Onze lichamen (& Moeder Aarde) gaan in staking, onze lichamen (& Moeder Aarde) gaan in opstand tegen de manier waarop wij & de aarde worden geregeerd. Moeder Aarde weet het beste wat goed is, laat haar haar ding doen.

Ja, we verouderen. En ja, we gaan dood. We moeten allemaal de feiten onder ogen gaan zien en ons leven proberen te leven met de gratie van acceptatie (sorry, was niet mijn bedoeling te klinken als een amateur dichter). Wat we nu doen is onze koppen in het zand steken, onszelf bezig & afgeleid houden, terwijl we (kunstmatige) manieren bedenken om jong & gezond te blijven en langer & langer te leven. Maar genieten we eigenlijk wel van dat leven? Naar mijn bescheiden mening een heleboel mensen niet. Omdat we ons kapot werken om in onze levensbehoeften te voorzien & in die van de kinderen die we ‘horen te hebben’; om verzekeringspremies te betalen voor onze ontelbare spullen & onze gezondheid; om verplicht lol te hebben tijdens onze gekoesterde weekeinden & vakanties waar we enorm naar uitkijken, maar niet erg van kunnen genieten, omdat we ergens onderweg vergeten zijn hoe te ontspannen & we de behoefte voelen om dingen te doen, zodat we onze vrienden erover kunnen vertellen en foto’s & video’s kunnen delen om te bewijzen hoeveel lol we wel niet hebben gehad…

Ik kan hier uren over doorgaan, maar laat ik tot de kern van de zaak komen. Wij als mens zijn door de eeuwen heen geconditioneerd & geprogrammeerd op een manier die schadelijk is voor onszelf & de aarde waarop we leven en ik denk dat dat de laatste tijd tot steeds meer mensen begint door te dringen (gelukkig). Het is tijd om onszelf te reconditioneren & reprogrammeren. Begin met te vragen ‘waarom’ in plaats van ‘waarom ik’. Neem je verantwoordelijkheid als wereldburger, een bewoner van deze aarde. we blijken keer op keer te vergeten dat met rechten ook plichten komen. Zet vraagtekens bij alles, bekijk het grotere plaatje. wij zijn niet gemaakt voor een 40(+)-urige werkweek, we zijn niet gemaakt voor de overdaad aan externe (kunstmatige) stimuli in onze maatschappij, we zijn niet gemaakt voor kunstmatig eten, drinken & geneesmiddelen. De tijd is gekomen om een paar stappen terug te doen om de druk die we uitoefenen op onszelf & Moeder Aarde te verlichten. We hebben (voor zover we ‘weten’) maar 1 leven & zij ook.

Terug naar de reden voor deze overpeinzingen. Waarom ik? Nogmaals, vergeet die ik. Waarom? Omdat we wakker moeten worden, de slaap uit onze ogen moeten wrijven & eens echt moeten kijken, moeten zien! Zie het grote plaatje & erken onze verantwoordelijkheid, onze rol in dit alles, leer & doe beter. De antwoorden bevinden zich in wat vanaf het eerste begin bij ons is geweest, onszelf (onze ziel) & Moeder Natuur. We hoeven geen antwoorden te bedenken of dingen kunstmatig te creëren of uit te vinden om het beter te maken. De antwoorden zijn er al. Niet buiten ons, niet in onze toekomst, maar in ons & de natuur. Wees stil & luister.

Ik alleen kan de maatschappij niet beter maken. Maar ik kan mijn eigen bewustzijn radicaal transformeren, de conditionering die mijn potentieel limiteert teniet doen. Dit is iets wat we allemaal kunnen doen, één voor één en geleidelijk aan kunnen we onszelf dermate veranderen dat de maatschappij van binnenuit verandert. Leven gevend aan een nieuwe manier van zijn. Ons geboorterecht te leven in een vredige & overvloedige wereld manifesterend.

Liefs